وقتی دل آدم میگیره... - من و گل نرگس

تو آمدی

با عطر گیسوان بهار

رفتی در غربت فصل های پاییزی

وقتی که ابری چشم هایم

طوفانی دلتنگی هایم

بارانی خاطره هایم

بغض پنجره ها را گشوده بود

کجا می فهمند...

کجا می فهمند رویای انسانی را

که هر شب باران را به خواب می بیند

که می بارد

و لبهای خشکیده اش را سیراب می کند...

به معبد ابر می نگرد ،

به نیایش باران می رود

و بوسه بر دست نوازشگر قطره های باران می زند...

باران...

امشب باز دارد باران می بارد

و من پشت پنجره ای

که باد با دستانش آن را

به سوی حیاط خانه می گشا ید ,

نشسته ام.

باران ,

غبار شیشه ای را می شوید

تا چشمان شمعدانی

پشت پنجره ,

جشن باران را ببیند